Mówi się, że rodzice uczą się rodzicielstwa przez całe życie. Chociaż wydaje nam się, że znamy swoją pociechę jak nikt inny, nie zawsze z łatwością przychodzi nam rozpoznanie niepokojących objawów, jakie świadczyć mogą o jego złym stanie zdrowia czy zaburzeniach na tle neurologicznym. Z drugiej strony każde odstające od normy zachowanie możemy uznawać za przypadek tragiczny. O tym, kiedy naprawdę powinniśmy zacząć się martwić, a kiedy raczej lepiej jest po prostu „wyluzować”, piszemy w poniższym artykule. Zapraszamy do lektury.
„W tym wieku to normalne”, „dzieci już tak mają”, „samo przejdzie” czy „każde dziecko jest inne” – zdaje się nam słyszeć każdego dnia. Instynkt rodzica mówi nam jednak coś zupełnie innego. Jeśli rzeczywiście zauważamy pierwsze niepokojące objawy, powinniśmy niezwłocznie konsultować je ze specjalistą. Bagatelizowanie takich sygnałów może mieć tragiczne skutki. Nie mówimy tu o objawach chorób typowo zdrowotnych, ale o zaburzeniach sensorycznych. O ile choroby możemy łatwo zniwelować domowymi sposobami czy lekarstwem przepisanym na recepcie, tak zaburzenia SI wymagają już specjalistycznej, często długotrwałej terapii.
Sama integracja sensoryczna określa właściwy odbiór i przetwarzanie bodźców sensorycznych, które napływają przez receptory z otoczenia. Po prostu nasz mózg otrzymuje konkretne informacje przez zmysły, po czym przyjmuje je, przetwarza, interpretuje, a następnie wymusza odpowiednią reakcję. To właśnie na tym etapie może dochodzić do zaburzeń, a reakcja może być nieadekwatna do sytuacji.
Dysfunkcje, czyli objawy zaburzeń integracji sensorycznej mogą być różne i o odmiennym nasileniu czy częstotliwości powtarzania. To dlatego tak trudno jest je nierzadko rozpoznać.
Zaburzenia sensoryczne u dzieci pojawiają się wtedy, gdy dojdzie do uszkodzeń zmysłów, takich jak słuch, węch, wzrok, dotyk czy smak. Skutkiem mogą być różnego rodzaju manifestacje, widoczne w zachowaniu dzieci. Do takich najczęściej zalicza się nadmierna wrażliwość na bodźce zewnętrzne bądź jej brak, brak koncentracji uwagi, kłopoty z pamięcią, problemy z nauką, obniżony poziom koordynacji ruchowej, opóźniony rozwój mowy, agresja bądź wycofanie społeczne. Każdy rodzaj dysfunkcji wpływa niekorzystnie nie tylko na rozwój samego dziecka, ale również jego kontakty społeczne.
Jeśli u dziecka zostaną prawidłowo zdiagnozowane zaburzenia integracji sensorycznej, niezbędna jest ich terapia. Najczęściej poddawane są jej dzieci w wieku przedszkolnym oraz wczesnoszkolnym (wtedy też zaburzenia są najłatwiejsze do zdiagnozowania). Terapia odbywa się przy udziale wykwalifikowanego specjalisty, ale może również przebiegać w domu. To ważne, by odpowiedniej reakcji na dane bodźce uczyć dziecko w każdych warunkach, nie tylko w przystosowanej do terapii sali ćwiczeń. Terapia nigdy nie da gwarancji całkowitego zwalczenia dysfunkcji. Pozwoli jednak z całą pewnością przystosować dziecko do normalnego życia w społeczeństwie.
- Inwestowanie w mieszkania na wynajem – kluczowe kroki i wskazówki - 25 września 2023
- Domki nad morzem w Ustce – raj na wybrzeżu Bałtyku - 20 września 2023
- Jak przechowywać i organizować narzędzia ogrodowe — porady dla zapewnienia porządku - 20 września 2023
